اسلام دين وحشي گريست(من يک نو کيش مسيحي هستم)

گذشته از فريبکار بودن الله، به گفته قرآن الله دروغگو نيز هست. در قرآن به اين اشاره شده است که خداوند پيش از جنگ بدر ميزان لشکر دشمن را به آنها (منظور مسلمانان است) کم تر از آنچه واقعاً هستند نشان داده است و اگر بيشتر نشان ميداد آنها در جنگيدن مناقشه ميکردند بنابر اين خداوند توسط خواب تصويري دروغين براي آنها از جنگ پخش مي‌کند تا مشتاق به جنگيدن شوند.

سوره انفال آيه 43

إِذْ يُرِيكَهُمُ اللَّهُ فِي مَنامِكَ قَلِيلاً وَ لَوْ أَراكَهُمْ كَثِيراً لَفَشِلْتُمْ وَ لَتَنازَعْتُمْ فِي الأَْمْرِ وَ لكِنَّ اللَّهَ سَلَّمَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ

در آن موقع خداوند تعداد آنها را در خواب به تو كم نشان داد، و اگر فراوان نشان مي‏داد مسلماء سست مي‏شديد و (درباره شروع به جنگ بآنها) كارتان به اختلاف مي‏كشيد، ولي خداوند (شما را از همه اينها) سالم نگهداشت، خداوند به آنچه درون سينه‏هاست دانا است.

گذشته از اينکه دروغگو بودن الله به روشني نشان ميدهد که او کمال اخلاقي ندارد مسلمانان علاوه بر مکار بودن الله بايد نگران دروغگو بودن او نيز باشند. اگر کسي دروغ نگفته باشد ميتوان به او اعتماد کرد اما اگر کسي يکبار دروغ گفته باشد بازهم ممکن است دروغ بگويد.

ميدانيم که حوزه بررسي ماهيت خدا (خداوند چيست؟) و بحث در مورد وجود او بطور کلي مربوط به فلسفه و بطور جزئي مربوط به فلسفه دين است. معمولاً فلاسفه دين خدا را بعنوان يک موجود کامل و ماوراء طبيعي تعريف مي‌کنند. گمان نميکنم هيچ فيلسوفي وجود داشته باشد که تعريفي متفاوت با اين تعريف از خدا داشته باشد. کمال خدا به اين معني است که او در تمام ويژگيهايي که دارد کامل است، يعني اگر داراي علم است، علمش در حد کمال است (عليم است)، اگر داراي قدرت است، قدرتش در حد کمال است (قدير است)، چون داراي رفتار هست طبيعتاً داراي اخلاق نيز هست، بنابر اين از لحاظ اخلاقي نيز در حد کمال است، يعني بطور مطلق خوب و نيک است.

اختلاف نظر اساسي که بين فلاسفه خداباور و بيخدا وجود دارد بر سر وجود چنين موجودي است، فلاسفه خداباور (الهيون) معتقدند چنين موجودي وجود دارد و فلاسفه بيخدا نيز معتقدند چنين موجودي وجود ندارد. اما بايد توجه داشته باشيم که در موضوعات مطرح شده توسط فلاسفه، خدا معمولا به عنوان يک مفهوم بسيار کلي در نظر گرفته ميشود، حال آنکه هزاران خداي مختلف و متفاوت در باورهاي رايج ديني و شخصي وجود دارد که متکلمان و نه فلاسفه ديني از وجود آنها دفاع مي‌کنند. در اين نوشتار من نشان خواهم داد که اگر فرض کنيم براهين اثبات وجود خدا مانند، برهان نظم، برهان وجودي، برهان امکان و وجوب و غيره حتي اگر هم درست باشند، در نهايت وجود موجودي را اثبات مي‌کنند که بسيار متفاوت با خداي دين اسلام، الله است.

اگر اينگونه باشد، متکلمين اسلامي و مدافعان اسلام در واقع از براهين فلسفي که فلاسفه ديني آنها را توسعه داده اند سوء استفاده مي‌کنند و فرض مي‌کنند که خداي آنها همان خدايي است که فلاسفه خداباور و بيخدا بر سر تعريف آن اختلاف نظر دارند، در حالي که اين فرض، فرض درستي نيست. در اين نوشتار من از آيات قرآني براي نشان دادن اينکه ميان خداي فلسفي و خداي قرآن تفاوت فاحش وجود دارد استفاده خواهم کرد. از ديدگاه سکولار، خالق الله محمد و يا ساير کساني هستند که در نوشتن قرآن دست داشته اند و از آنجا که محمد و ساير آن اشخاص درک فلسفي چندان درستي از خدا نداشته اند، موجودي را در قرآن انعکاس داده اند که بسيار متفاوت با خدا است.

ساديست کسي است که از درد کشيدن و رنج ديدن ديگران لذت ميبرد. حال آيات زير در تازينامه را مورد توجه قرار دهيد!

سوره نساء آيه 56

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِآيَاتِنَا سَوْفَ نُصْلِيهِمْ نَارًا كُلَّمَا نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْنَاهُمْ جُلُودًا غَيْرَهَا لِيَذُوقُواْ الْعَذَابَ إِنَّ اللّهَ كَانَ عَزِيزًا حَكِيمًا

آنان را که به آيات ما کافر شدند به آتش خواهيم افکند هر گاه پوست تنشان بپزد پوستي ديگرشان دهيم ، تا عذاب خدا را بچشند خدا پيروزمند وحکيم است.

سوره کهف آيه 29

وَقُلِ الْحَقُّ مِن رَّبِّكُمْ فَمَن شَاء فَلْيُؤْمِن وَمَن شَاء فَلْيَكْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمْ سُرَادِقُهَا وَإِن يَسْتَغِيثُوا يُغَاثُوا بِمَاء كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرَابُ وَسَاءتْ مُرْتَفَقًا

بگو : اين سخن حق از جانب پروردگار شماست هر که بخواهد ايمان بياوردو، هر که بخواهد کافر شود ما براي کافران آتشي که دود آن همه را در برمي گيرد ، آماده کرده ايم و چون به استغاثه آب خواهند از آبي چون مس گداخته که از حرارتش چهره ها کباب مي شود بخورانندشان ، چه آب بدي و چه آرامگاهي بد.

سوره غافر آيه 71، 72، 73

إِذِ الْأَغْلَالُ فِي أَعْنَاقِهِمْ وَالسَّلَاسِلُ يُسْحَبُونَ ؛ فِي الْحَمِيمِ ثُمَّ فِي النَّارِ يُسْجَرُونَ ؛ثُمَّ قِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تُشْرِكُونَ 

آنگاه که غلها را به گردنشان اندازند و با زنجيرها بکشندشان ؛  در آب جوشان ، سپس در آتش ، افروخته شوند ؛ آنگاه به آنها گفته شود : آن شريکان که براي خدا مي پنداشتيد کجا هستند؟

سوره اعراف آيه 179

وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لاَّ يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ يَسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَـئِكَ كَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَـئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ

براي جهنم بسياري از جن و انس را بيافريديم ايشان را دلهايي است ، که بدان نمي فهمند و چشمهايي است که بدان نمي بينند و گوشهايي است که بدان نمي شنوند اينان همانند چارپايانند حتي گمراه تر از آنهايند اينان خود غافلانند

سوره النبأ آيات 21 تا 25

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا  لِلْطَّاغِينَ مَآبًا  لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا  لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا  إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا  جَزَاء وِفَاقًا إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا

جهنم در انتظار باشد؛طاغيان ، را منزلگاهي است ؛ زماني دراز در آنجا درنگ کنند  ؛ نه خنکي چشند و نه آب، جز آب جوشان و خون و چرک ؛ اين کيفري است برابر کردار  زيرا آنان به روز حساب اميد نداشتند

سوره بقره آيه 24

فَإِن لَّمْ تَفْعَلُواْ وَلَن تَفْعَلُواْ فَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ

و هر گاه چنين نکنيد که هرگز نتوانيد کرد پس بترسيد از آتشي که براي کافران مهيا شده و هيزم آن مردمان و سنگها هستند

سوره آل عمران آيه 10

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَن تُغْنِيَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَلاَ أَوْلاَدُهُم مِّنَ اللّهِ شَيْئًا وَأُولَـئِكَ هُمْ وَقُودُ النَّارِ

کافران را داراييها و فرزندانشان هرگز از عذاب خدا نرهاند آنها خود، هيزم آتش جهنمند

در حديث معتبر از حضرت امام جعفر
صادق عليه الس?م منقول است كه
چون پسر سه ساله شود باومى گويند
كه هفت مرتبه بگو ?اله ا? الله و چون
سه سال و هفت ماه وبيست روز از
عمرش بگذرد باو مى گويند كه هفت
مرتبه بگويد محمد رسول الله پس چهار
سالش تمام شود باو مى گويند كه
هفت مرتبه بگويد صلى الله على محمد
وآله پس چون پنج سالش‍تمام شود
او را واميدارند كه خدا را سجده كند
پس چون شش سالش تمام شود نماز
بيادش ميدهند و بنمازش ميدارند و
چون هفت سالش‍تمام شود وضو را
باو ياد ميدهند و امر بنماز ميكنند او را
چون نه سالش تمام شود وضو و نماز
را خوب بيادش ميدهند و بر ترك وضو
و نماز ميزنند پس چون وضو و نماز را
ياد گرفت خدا پدر و مادرش را بيامرزد.
حل?ه المقت?ن،ع?مه مجلس?،در آداب
ش?ر دادن و ترب?ت کردن فرزندان

هنديان احتمالا بيش از هر ملت ديگر خدايان متعدد دارند. چند سال پيش يک قاضي هندي دو تن از اين خدايان به نامهاي رام و هامونا را به دادگاه احضار کرد. دادگاه براي تعيين مالکيت يک قطعه زمين برگزار شده بود که از يک سو شخصي مدعي مالکيت آن زمين بود و از سوي ديگر اين دو خدا را مالک حقيقي آن مي خواندند. از آنجا که خدايان يک طرف دعواي حقوقي بودند؛ قاضي براي هر دو نفر احضاريه نوشت و چون نشاني معلوم نداشتند، مطابق قانون، احضاريه دادگاه را در مطبوعات محلي منتشر کردند. علي القاعده اگر کسي يا چيزي (در اينجا دو خداي باستاني) مدعي مالکيت مالي باشد، حتما بايد بتواند در دادگاه حاضر شود و ادله قانوني هم ارايه دهد.

اگر به نظرتان موضوع مالکيت خدايان و احضارشان به دادگاه شبيه به شوخي است؛ بايد بدانيد که اين شوخي در مملکت ما سابقه چند هزار ساله دارد. در شمال شرق ايران خدايي وجود دارد که حايز تمامي قدرتهاي ماورالطبيعه يک خداوند باستاني است و اموال فراوان دارد. کافي است ويژگيهاي خدايان ملل قديم را با اين خداي جديد مقايسه کنيد تا متوجه شويد که درباره يک خدا صحبت مي کنيم.

امام رضا قرنها پيش تنها رهبر يک گروه از شيعيان بود اما امروز پس از هزار و سيصد سال به يک خداي تمام عيار با تمام قدرتها، ويژگيها و زرق و برق يک موجود فراانساني تبديل شده. رسم است که وقتي شخص بميرد اموالش را ميان وراث تقسيم کنند. امام رضا قرنها پيش مرد اما از آن زمان دايما مايملکش در شرق ايران گسترش پيدا کرده و امروز به بخش بزرگي از کشور تبديل شده.

حتي اگر بپذيريم که جهاني به جز جهان مادي هم وجود دارد؛ نمي توانيم انکار کنيم که شخص مرده به اندازه ي ناچيزترين اشکال حيات در دنياي مادي قدرتي ندارد که اگر داشت مرده نبود و زنده بود؛ پس اين تصاحب مال براي يک خداي شيعي يا يک خداي هندو که دستکم در جهان مادي حضور ندارد؛ چه معنايي مي تواند داشته باشد؟ در پاسخ بايد گفت که موضوع تصاحب مال به نام خدايان اختراع ملايان ايراني و هندي و مربوط به دوران جديد نيست. اين شيوه از کلاشي و ي سابقه اي به قدمت تاريخ بشر دارد. تقريبا هر جا که خدايي ظاهر شده؛ عده اي هم نماينده داشته که مسئول تحصيل اموال مردم با نام آن خدا بودند. در مواردي مردم عادي علاوه برنذورات و ماليات مجبور بودند تمام عمرشان را براي اين طبقه مفتخور بيگاري کنند (مانند کشاورزان زمينهاي موبدان در دوره ساساني) چون اين اموال، اموال شخصي نبوده و به خدايان تعلق داشته. اين موضوع را در تمام تمدنهاي باستاني از هند و چين و مصر و ايران گرفته تا بين النهرين و حتي تمدنهاي باستاني آمريکا مانند اينکاها و ازتک ها مي توانيم ببينيم.

چند روز پيش ملا حسن روحاني مدعي شد که ايران به امام زمان تعلق دارد. آقاي روحاني البته توضيح نداد که از چه زمان ايران به امام زمان تعلق پيدا کرده؟ مالک قبلي ايران چه کسي بوده که آن را به امام زمان فروخته؟ و اگر ايران متعلق به امام زمان است ما ايرانيان با جد و آباءمان در آن مملکت چکار مي کرديم؟

حسن روحاني احتمالا اولين رييس جمهور در جهان است که معتقد است تمام کشوري که نمايندگي مي کند؛ متعلق به يک نفر است و آن يک نفر حتي تابعيت کشور او را هم ندارد. براي اينکه امام زمان مالک ايران شود در گام نخست بايد شخصيت حقيقي پيدا کند. يعني از داخل چاه جمکران در قم بيرون بيايد و مدارکي را ارايه دهد که 1200 سال گذشته را در مرخصي بوده و مالک حقيقي ايران هم خود او است. با اينحال شخصيت افسانه اي که با ويژگيهاي خداي گونه و با نام امام زمان مي شناسيم، يک نماينده خيلي حقيقي به نام ولايت فقيه در ايران دارد که به شيوه هزاره هاي گذشته اموالش را برايش اداره مي کند.

ارسطو در تعريف انسان مي گفت انسان حيواني است که منطق مي داند. تصور مي کنيد اگر منطق را از انسان حذف کنيم، چه چيز از آن باقي بماند؟

سال اولي که در ايران دانشگاه رفته بودم يک روز سر کلاس بر سر يک موضوع تاريخي بحثي در گرفت و من ادعايي کردم. استادم گفت به فلان علت نادرست مي گويي! اينکه او درست مي گفت يا من، يا اينکه اصلا آن بحث چه بود را امروز يادم نيست؛ ولي جوابي که من به او دادم را خوب يادم است. به استادم گفتم براي دکترا گرفتن بايد ده هزار صفحه کتاب خواند و من خيلي بيش از ده هزار صفحه درباره تاريخ جهان خواندم.

آن زمانها شنيده بودم که براي دکترا گرفتن بايد ده هزار صفحه مطلب تخصصي خواند که البته اين مقدار بيشتر است. من ماهيانه چند هزار صفحه مطلب مي خوانم. با اينحال، در آن روزگار من خودم را با چند کتاب عالم فرض مي کردم.

امروز که آن حرف دوازده سال پيش را بياد مي آورم به ساده لوحي آن زمان خودم مي خندم. فرق يک دکترا و شاگرد سال اول دانشگاه اين نيست که کدام بيشتر مطلب خوانده اند. فرق آن که دکترا گرفته (دکتراي صلواتي مدارس ايران را منظورم نيست!) و آنکه نگرفته اين است که يک دانشمند مي داند چه چيز را چطور و در کجا بخواند و چطور بفهمد و چطور ارتباط آن را با بقيه معلوماتي که از قبل داشته معلوم کند. يک دانشمند حد و مرز جهالت و ناداني خود را درک مي کند؛ قلمرو دانش عمومي در يک زمينه–دستکم در تخصص خودش–را مي داند؛ راههاي کسب معرفت را مي شناسد و خطاهاي احتمالي که ممکن است در اين مسير مرتکب شود را هم درک مي کند.

وقتي کسي هيچکدام از اينها را نداند و يک کتاب را باز کند و از ابتدا تا انتها بخواند در آن مقوله عالم نمي شود. اين را مي نويسم براي اينکه بسياري از کساني که اخيرا ديدم از روي صدق و خلوص مطالبي را مي خوانند و سعي مي کنند به ديگران منتقل کنند يا بر پايه آن استدلال مي کنند و تصورشان هم اين است که راه کسب فضيلت همين خواندن چند کتاب است؛ که متاسفانه اين ايده صحيح نيست. با خواندن بيشتر شما معلومات بيشتري بدست مي آوريد؛ اما اگر ندانيد چه چيزي را مي خوانيد و چطور بايد آن را بخوانيد و چطور در ارتباط با معلومات ديگر بفهميد در آن مقوله عالم نمي شويد.